رشد جمعیت، شهرنشینی و توسعه صنعتی به میزان قابل توجهی تقاضاهای تامین آب را در بخش­های کشاورزی، صنعت و شرب را افزایش داده است و با وجود محدودیت منابع آبی و تغییرات آب و هوایی، نگرانی­ها در خصوص پایداری منابع آب جهت تامین آب بخش­های شرب و محیط زیست افزایش یافته است. با کاهش منابع آب تجدیدپذیر و افزایش مصرف آب در بخش­های مختلف، هنگامی که مصرف آب به منابع تجدیدپذیر نزدیک شود یا از منابع تجدیدپذیر فراتر رود، می بایست ساز وکار و شیوه هایی متفاوت از گذشته جهت مدیریت منابع آب اعمال نمود که یکی از آنها بازتخصیص منابع آبی می­باشد. بازتخصیص آب به مفهوم بررسی مجدد مجوز تخصیص­های منابع آبی که در گذشته اعطا شده اند ولی اکنون تامین آب از نظر فیزیکی امکان پذیر نبوده و یا از جنبه های اجتماعی و زیست محیطی ممکن است منجر به ایجاد مشکلاتی شوند. بازتخصیص آب را می­توان از جنبه های مختلف به ترتیب به بازتخصیص محلی یا غیر محلی، بازتخصیص داوطلبانه یا غیر داوطلبانه، بازتخصیص موقت یا دائم و بازتخصیص درون بخشی یا بین بخشی، تقسیم بندی نمود. مهمترین مزیت­های اجرای بازتخصیص منابع آب شامل کاهش فشار بر منابع آب تجدیدپذیر، تضمین حفظ حداقل جریان‌های زیست‌محیطی مورد نیاز در زمان­های خشکسالی و افزایش تاب­آوری و ظرفیت سازگاری جامعه در زمان تنش آبی، می­باشد.   اجرای بازتخصیص منابع آبی ممکن است به دلایل قانونی، اجتماعی، اقتصادی و زیست‌محیطی با چالش­هایی مواجه باشد که در این زمینه از مهمترین عواملی که بازتخصیص آب را در عمل با مشکل مواجه می‌کند می­توان به تعریف ضعیف قوانین حقوق آب، ناشناخته بودن برخی اثرات اجرای بازتخصیص آب و برخی قوانین پیچیده و سختگیرانه در حوضه آب، اشاره کرد.