فاضلاب انسانی منبعی عالی از انرژی است که سال هاست در آبراهه ها به هدر می رود، اما مولی وینتر و همکارانش در موسسه ری به دنبال پاسخ به این سوال هستند که آن چه از چاه توالت پایین می رود، چطور می تواند دوباره مورد استفاده قرار بگیرد و منجر به تولید انرژی، کند شدن روند گرمایش جهان و تغییرات مثبت آب و هوایی شود:

هربار که به یک سفر کاری می روم، همه سعیم را می کنم که بفهمم منبع آب آشامیدنی آن شهر کجاست و فاضلاب انسانی من کجا می رود! و چون رفتارم خیلی غیرعادی است، تقریباً همه تعطیلات خانوادگی مان به گند کشیده می شود. اما واقعیت این است که فکر کردن به این که فاضلاب انسانی به کجا می رود، اولین قدم برای استفاده از انرژی هایی است که در این نوع پساب وجود دارد. باید ببینیم که احساس ما نسبت به این سیستم چگونه است. آیا شما می توانید در حیاط شخصی تان پذیرای این سیستم باشید یا نه؟

واقعاً کنجکاوم که بدانم پاسخ شما به این سوال چیست و چرا ما در این سال ها شاهد نوآوری های بیشتر در زمینه زه کشی سیستم فاضلاب نیستیم؟ چرا نباید در این زمینه یک سیستم جدید داشته باشیم؟ پاسخ به این سوال آن قدر برای من مهم است که در حال حاضر در یک سازمان غیرانتفاعی به نام ری کد کار می کنم و هدفمان به کارگیری روش های توسعه یافته و سازه های پایدار است. ما دنبال نوآوری های بیشتر هستیم، اما بیشتر وقت ها نوآوری هایی که به ما در داشتن زندگی زیباتر کمک می کنند، غیرقانونی هستند. آیین نامه های فعلی با این فرض تدوین شده اند که بهترین روش ها برای همیشه باقی می مانند و در طول زمان به روزرسانی می شوند. اما نوآوری همیشه به معنای به روزرسانی نیست. این که احساس ما نسبت به یک روش خاص چگونه است، می تواند در رویکردی که نسبت به آن داریم ، موثر باشد. طرز صحبت ما درباره یک سیستم خاص و نحوه تشویق مردم به مطالعه در مورد آن و همچنین جوک هایی که در موردش می سازیم، مقرراتی که تدوین می کنیم و ... همه و همه در نهایت میزان نوآور بودن ما را نشان می دهد. بنابراین، این موضوع اولین دلیلی است که باعث می شود ما در زمینه سیستم های زه کشی آب خیلی هم نوآور نباشیم.

در پورتلند، ایالت اورگان، جایی که من در آن زندگی می کنم، در فصل باران های موسمی نمی توانیم برای شنا به رودخانه برویم، چون بعضاً فاضلاب خام را روانه رودخانه مان کردیم. آب باران و فاضلاب ما در این شهر به یک پالایشگاه می رود و آب باران به رودخانه سرریز می شود و این مشکل فقط مربوط به پورتلند نیست. 40 درصد از گزارش های شهرداری مربوط به سرازیر کردن فاضلاب نیمه تصفیه شده با فاضلاب خالص تصفیه نشده به آبراهه های مختلف در سراسر کشور است.

مانع دیگری که برای نوآوری در زمینه فاضلاب وجود دارد، به وضعیت کنونی ما باز می گردد که نیمی از فاضلابمان صرف کوددهی مزارع و زمین های کشاورزی شده و نیم دیگر یا سوزانده شده یا روانه گورستان زایدات می شود و این مانع مهمی برای کسی مثل من است، چون در فاضلاب انسانی مواد مغذی وجوددارد که می تواند مثل یک اسموتی مغذی، درختان را تغذیه کند.

بدشانسی دیگری که ما در این جا با آن مواجه هستیم، این است که فوراً همه داروهایمان را توی آبراه می ریزیم. اما موضوع اصلی این است که میانگین پسابی که یک پالایشگاه قادر به تصفیه آن است، شاید فقط نیمی از داروهایی باشد که داخل فاضلاب وجود دارد و در نتیجه این مواد مستقیماً وارد نیمه دیگر می شود. برای این که این مسئله را بهتر درک کنید، بهتر است کوکتلی از مواد دارویی مختلف را در نظر بگیرید که شامل انواع و اقسام هورمون ها، استروییدها و ... است و به یک ماهی، سگ یا کودک داده می شود.

اما این مشکلی نیست که ما بخواهیم خودمان را درگیر آن کنیم. اگر سیستم را از این رو به آن رو کرده و منبعی تازه خلق کنیم، خیلی از این مشکلات از بین می رود. فکر کنم حالا آمادگی اش را داشته باشید. فرهنگ ما در حال حاضر آماده پذیرش این مستراح های تازه است و سه دلیل اصلی وجود دارد که همین امروز باید در این زمینه اقدام کنیم. اولین دلیل این است که ما از این طریق می توانیم به منابع غذایی مان کود برسانیم. نیمی از چیزی که ما هر روز دفع می کنیم، می تواند به نصف یا همه منابع غذایی مان کودرسانی کند. البته این مسئله به تغذیه مان هم بستگی دارد.

در حال حاضر خیلی ها نگران آلاینده های صنعتی هستند که می تواند این چرخه استفاده مجدد را مسموم کند، اما این مشکل قابل حل است. با این حال لازم است با ناراحتی خودمان ازصحبت کردن درباره فاضلاب انسانی مواجه شویم تا بتوانیم در کمال آرامش درباره نحوه استفاده مجدد از این مواد صحبت کنیم و ببینیم از چه موادی قرار نیست دیگر استفاده کنیم تا در نهایت  به این جا برسیم که با تغییر رویکردمان نسبت به سیستم زه کشی فاضلاب، روند تغییرات آب و هوایی را در جهان کندتر کنیم. آن کربنی را که توی فاضلاب انسانی بود، یادتان هست؟ اگر بتوانیم آن را به بستر خاک بکشانیم، شروع به جذب دی اکسید کربنی خواهد کرد که روزانه وارد هوا می شود و به این ترتیب می توانیم به کند شدن روند گرمایش جهانی کمک کنیم.

دوستان ما در نیومکزیکو این کار را کردند می پرسید چرا؟ چون در بیابان زندگی می کنند؟ بله، اما علت اصلی اش این است که از این که می بینید توالت هم می تواند یک منبع در جریان انرژی باشد، احساس آسودگی می کنند.

مردم سانفرانسیسکو خیلی زود به اهمیت این کار پی بردند و در حال حاضر در این شهر برای هر خانواده ای که از آب شست و شو و آب باران برای آبیاری باغچه استفاده کند، تخفیف های زیادی وجود خواهد داشت، چون این کار باعث می شود صرفه جویی زیادی در مصرف آب اتفاق بیفتد. اما چرا همه این پروژه ها خیلی نوآورانه هستند؟ علتش پول است، اما دلیل مهم تر این است که مردم این شهر حس بدی نسبت به  این توالت های پیشرفته نداشتند.

تصور کنید که ما بتوانیم از سیستم های نوآور زه کشی فاضلاب مثل انرژی خورشیدی استقبال کنیم. در این صورت چه اتفاقی خواهد افتاد؟ انرژی خورشیدی بیش از این تا این اندازه متداول و در دسترس نبود، اما امروز بخشی از شبکه برق کشور را تامین می کند و باعث برگشت پذیری انرژی می شود. ما در حال حاضر منبع دیگری برای انرژی داریم که مثل انرژی خورشیدی تحت تاثیر هیجانات زمینی ما قرار نمی گیرد و تغییر نمی کند. چه چیزی در آن زمان باعث پیشبرد آن نوآوری شده بود؟ خود ما. این ما بودیم که در مورد انرژی خورشیدی و این مسئله که منابع فعلی انرژی محدود هستند و ... حرف می زدیم. همچنین ما بهترین و درخشان ترین استعدادهایمان را تشویق کردیم تا روی باتری ها و پنل خورشیدی و ... کار کنند. پس بهتر است امروز هم درباره این که آب آشامیدنی ما از کجا می آید و فاضلاب انسانی مان دقیقاً کجا می رود،صحبت کنیم.

                                                                                                                                                  تخلیص از: خواجه نصیر آبی